Tabla de Contenidos
Znana jako bogini miłości, piękna i płodności, Wenus była pierwotnie boginią roślinności i patronką ogrodów i winnic w starożytnym Rzymie. Piękna bogini Wenus znana jest z posągu bez rąk, znajdującego się w Luwrze w Paryżu, znanego jako Wenus z Milo. Posąg jest grecki, pochodzi z wyspy Milos lub Melos na Morzu Egejskim, więc może być kojarzony z grecką boginią Afrodytą; oba mity są zasadniczo podobne, chociaż mają pewne różnice.
bogini płodności
Historia bogini miłości sięga jeszcze bardziej odległych czasów. Isztar lub Astarte była boginią natury, miłości i płodności w starożytnej Mezopotamii, a później była kojarzona z Afrodytą przez Greków, kiedy osiedlili się na Bliskim Wschodzie, w okresie helleńskim. W Grecji czczono Afrodytę zwłaszcza na wyspach Cypr i Cythera. Grecka bogini miłości odegrała kluczową rolę w mitach o Atalancie, Hipolicie, Mirrze i Pigmalionie. Wśród śmiertelników grecko-rzymska bogini kochała Adonisa i Anchizesa. Rzymianie pierwotnie czcili Wenus jako boginię płodności. Jego moce rozciągały się od natury do ludzi. Cechy greckiej bogini Afrodyty, bogini miłości i piękna, połączono z atrybutami rzymskiej Wenus, więc w wielu sytuacjach Wenus była synonimem Afrodyty. Rzymianie czcili Wenus jako przodka narodu rzymskiego poprzez jej związek z Anchizesem.
Była boginią czystości kobiet, chociaż miała wiele romansów zarówno z bogami, jak i śmiertelnikami. Podobnie jak Venus Genetrix, była czczona jako matka (w jej stosunku do Anchizesa) bohatera Eneasza, założyciela ludu rzymskiego; podobnie jak Venus Felix była zwiastunką szczęścia; podobnie jak Venus Victrix była zwiastunką zwycięstwa; a jako Venus Verticordia była opiekunką kobiecej czystości. Wenus jest także boginią natury, kojarzoną z nadejściem wiosny. Ona jest zwiastunką radości. Wenus tak naprawdę nie miała własnych mitów, ale była tak ściśle utożsamiana z grecką Afrodytą, że „przejęła” mity Afrodyty.
Wenus i Afrodyta
Wenus była nie tylko boginią miłości, ale także piękna, więc w jej charakterystyce były dwa podstawowe aspekty i dwie wersje jej narodzin. Należy pamiętać, że mity o jej narodzinach w rzeczywistości odpowiadają greckiej wersji bogini miłości i piękna Afrodyty.
W rzeczywistości były dwie różne Afrodyty, jedna była córką Uranosa, a druga córką Zeusa i Dione. Pierwsza, zwana Afrodytą Uranią, była boginią duchowej miłości. Druga, Afrodyta Pandemos, była boginią pociągu fizycznego.
Portrety Wenus
Chociaż najbardziej znane są nam artystyczne przedstawienia nagiej Wenus, nie zawsze tak ją przedstawiano.
Bóstwem patronem Pompejów była Wenus Pompejana; zawsze była pokazywana w pełni ubrana iw koronie. Posągi i freski znalezione w ogrodach Pompei zawsze przedstawiają Wenus skąpo odzianą lub całkowicie nagą. Wydaje się, że Pompejanie odnosili się do tych nagich wizerunków Wenus jako do fizycznej Wenus; może to pochodzić od greckiego słowa physike , oznaczającego „związany z naturą”.
Kult bogini
Jego kult narodził się w Ardei i Lavinium w Lacjum. Najstarsza znana świątynia Wenus pochodzi z 293 roku pne i została otwarta 18 sierpnia. Później w tym dniu zaobserwowano Vinalia Rustica. Drugie święto, Veneralia, obchodzono 1 kwietnia na cześć Wenus Verticordia, która później została obrońcą przed występkami. Jego świątynia została zbudowana w 114 pne. Po klęsce Rzymian nad jeziorem Trasum, w 215 roku p.n.e. na Kapitolu zbudowano świątynię dla Wenus Erycyny. Świątynia ta została oficjalnie zainaugurowana 23 kwietnia i ustanowiono przyjęcie, Vinalia Priora, aby uczcić tę okazję.
Źródła
- Afrodyta, grecka bogini miłości — okna na wszechświat (windows2universe.org)
- www.suite101.com/article.cfm/garden_design/31002) Wenus w ogrodach Pompei
- Encyklopedia Mythica, https://pantheon.org/
