Tabla de Contenidos
Rozpoczęcie pracy jest często najtrudniejszą częścią pisania eseju i jest jednym z głównych powodów, dla których wiele osób odkłada pisanie na ostatnią chwilę.
Istnieją jednak pewne wskazówki i sprawdzone strategie, aby zacząć pisać. Pisanie solidnej tezy i wspieranie jej dobrze przygotowanymi argumentami to złożone umiejętności same w sobie, których wyjaśnienie zajmuje cały artykuł. Na razie skupimy się na tym, jak od początku przykuć uwagę czytelnika. W końcu tysiącmilowa podróż zaczyna się od jednego kroku, a w tym przypadku od zdania wprowadzającego.
Fazy tworzenia eseju.
Wykonanie kolejnych etapów w podanej kolejności pozwala na stworzenie eseju (a właściwie dowolnego tekstu) z minimalnym marginesem błędu. Nawet pisząc z myślą o tych fazach, jedynym zmartwieniem byłby wybór dobrego tematu. Fazy to:
- Wstępne pisanie . Ta faza składa się z burzy mózgów możliwych tematów, zbierania informacji, strukturyzacji pomysłów i tworzenia konspektu eseju.
- pisanie . Tutaj musisz wyjaśnić główne idee, wesprzeć się szczegółami i przykładami oraz stworzyć przepływ pracy, który ma organizację i strukturę.
- wydanie . W tej fazie autor może otrzymać informację zwrotną i przepisać (jeśli to konieczne), aby uwzględnić zmiany.
- edycja ostateczna . Tutaj musisz poprawić pisownię, gramatykę, interpunkcję i format cytatów (jeśli jest to wymagane).
- ocena . Tutaj dokument pisemny powinien być oceniany na podstawie wymagań (cel, odbiorcy, struktura, styl i format odniesienia).
- Publikacja . Dostarczenie lub ujawnienie gotowego produktu w wymaganym formacie.
Cel wstępu do eseju
Zasadniczo celem wprowadzenia jest osiągnięcie dwóch rzeczy:
- Prowadź czytelnika.
- Motywuj czytelnika do dalszego czytania.
Skuteczne wprowadzenie daje czytelnikowi jasne wyobrażenie o tym, o czym jest esej. Można to zrobić, podając niezbędne podstawowe informacje lub wyjaśnienia. Po wykonaniu tej czynności należy napisać tezę, która informuje czytelnika o istocie stanowiska eseju, którego argumenty zostaną omówione w akapitach tekstu głównego.
Jak przyciągnąć czytelnika
Wiadomo, że każdy esej ma początek, rozwinięcie i zakończenie. Jeśli jednak nie nauczymy się przyciągać uwagi czytelnika już w pierwszym zdaniu, trudno będzie nam utrzymać uwagę czytelnika na tyle długo, aby przejść od środka tekstu do końca.
Aby stać się skutecznymi pisarzami, musimy nauczyć się pisać zdania otwierające, które przykuwają uwagę czytelnika. Najlepszym sposobem na to jest użycie „haczyków”. Przydatność każdego z tych haków zależy od charakteru eseju. Dlatego zanim zaczniemy pisać, musimy wziąć pod uwagę temat, cel, ton i odbiorców eseju, który chcemy napisać, i wykorzystać te informacje, aby zdecydować, jak najlepiej zacząć.
Do wyboru mamy kilka rodzajów haczyków. Jednak w przypadku każdego z nich ważne jest, abyśmy starali się użyć własnego głosu; dzięki temu każde pismo będzie miało inny charakter niż pisma pozostałych. Następnie zobaczymy najskuteczniejsze haczyki:
anegdota
Anegdoty to skuteczny sposób na przyciągnięcie uwagi czytelnika. Co więcej, gdy anegdota oparta jest na życiu osobistym autora, od początku tworzy się więź między autorem a czytelnikiem. Anegdoty są szczególnie przydatnym punktem wyjścia, gdy esej porusza tematy abstrakcyjne, ponieważ pozwalają zejść na dół skali abstrakcji i dopasować ogólny temat eseju do stylu życia autora.
Anegdoty są skuteczne, ponieważ są osobiste, a ponieważ są osobiste, wprowadzają emocje w główny temat eseju. To wyrażanie emocji pomaga nam stworzyć więź z czytelnikiem i to właśnie ta więź sprawia, że czytelnik czyta. Udowodniono, że czytelnicy uważają to podejście za interesujące, zwłaszcza gdy temat jest złożony i trudny do zrozumienia.
Jednym ze sposobów uzyskania dostępu do naszych osobistych historii w celu opowiedzenia anegdoty jest użycie początkowych zdań, zapisanie wskazówek lub znanych historii i ich motywów jako punktu wyjścia. Aby z nich skorzystać, musimy wybrać temat, o którym będziemy pisać. Na przykład, jeśli spojrzymy na historię o kłamliwym pasterzu, początkowa anegdota brzmiałaby mniej więcej tak: nie wolno nam kłamać, bo ludzie mogą nam nie uwierzyć, kiedy mówimy prawdę.
Bajki i bajki to świetne miejsca, w których można znaleźć proste tematy lub lekcje moralne, które badają wykorzystanie anegdot. Po wybraniu tematu musimy pamiętać czas, kiedy ten temat był zagrożony w naszym życiu. To wspomnienie posłuży jako podstawa do osobistej anegdoty, która posłuży jako „haczyk”.
śmiałość
Odważne stwierdzenie na początku eseju to pewny sposób na przyciągnięcie uwagi czytelnika. Śmiałe twierdzenia budzą zaufanie i upewniają czytelnika, że autor ma coś do powiedzenia, czego warto posłuchać. Śmiałe stwierdzenie umieszczone na początku sugeruje, że autor nie będzie prezentował biernej postawy przez cały esej.
Technika śmiałego twierdzenia jest przydatna nie tylko do napisania przekonującego zdania otwierającego, ale formuła może być wykorzystana do wygenerowania dramatycznego tytułu eseju. Na przykład, jeden z bestsellerów New York Timesa , „Everybody Lies” Setha Stephensa-Davidowitza, jest dobrym przykładem techniki odważnych wypowiedzi w działaniu.
Tutaj nasza wypowiedź musi być krótka, zwięzła i przede wszystkim jak najbardziej odważna.
Pociągający fakt
W dobie fałszywych wiadomości rozpoczęcie eseju faktem naukowym lub statystyką to dobry sposób, aby od samego początku nadać naszemu pisarskiemu autorytetowi. Aby to zrobić, musimy starannie wybrać statystykę lub fakt, ponieważ musi to być związane z naszą ogólną tezą (ideą) i musi być na tyle niezwykłe, aby wzbudzić ciekawość czytelnika. Najlepszym sposobem na to jest wybranie niezwykłego lub zaskakującego faktu lub statystyki, aby rozpocząć esej.
Po zidentyfikowaniu każdego z tematów, które moglibyśmy wykorzystać w naszym eseju, musimy przeszukać Internet w poszukiwaniu danych i statystyk związanych z tymi tematami. Stamtąd wyróżniamy najciekawsze i zastanawiamy się, jak moglibyśmy wykorzystać je jako haczyk do napisania od początku uderzającego eseju.
Użyj ciekawego cytatu
Ta strategia jest tak prosta, jak się wydaje. Powinniśmy rozpocząć esej od zacytowania znanego autorytetu lub osobistości na temat eseju lub pokrewnego tematu. Ten cytat służy jako odskocznia do tematu, o którym jest napisany i gwarantuje zainteresowanie czytelnika. Wybrany cytat niekoniecznie musi pokrywać się z treścią naszego eseju, ale musi być powiązany z główną ideą.
Aby przećwiczyć tę strategię, musimy opracować listę możliwych tez do naszego eseju. Kiedy już mamy listę stwierdzeń, musimy wygenerować listę możliwych cytatów związanych z głównym argumentem możliwego eseju. Istnieje kilka stron internetowych poświęconych zbieraniu odpowiednich cytatów wybitnych osób na pozornie nieskończoną różnorodność tematów. Witryny te są nieocenionymi zasobami do znajdowania świetnych cytatów do dowolnego eseju.
pytanie retoryczne
Czy jest lepszy sposób, aby skłonić czytelnika do myślenia, niż zacząć od pytania? Rozpoczęcie eseju od pytania nie tylko mówi czytelnikowi, dokąd zmierza esej, ale także zachęca go do osobistej odpowiedzi na ten temat. Pytania retoryczne są zadawane raczej po to, aby dokonać obserwacji i skłonić czytelnika do myślenia, niż uzyskać odpowiedź. Ponadto zapewniają przydatne przejścia między akapitami.
Skutecznym sposobem użycia pytania retorycznego we wstępie jest oparcie się na twierdzeniu tezy i użycie go jako zdania otwierającego. Tak więc możemy zakończyć akapit wprowadzający stwierdzeniem samego naszego pomysłu, podając tam krótką próbkę tego, jaka będzie odpowiedź na to pytanie.
Na przykład wychodząc od tezy „Zdrowie jest ważniejsze niż bogactwo”, moglibyśmy sformułować pytanie retoryczne w następujący sposób: „Jaki jest pożytek z miliona dolarów dla umierającego człowieka?”
koniec początku
Nie są to jedyne dostępne opcje rozpoczęcia okresu próbnego, ale stanowią jedne z najlepszych dla tych, którzy mają trudności z rozpoczęciem. Dzięki praktyce każdy może wybrać najlepsze strategie dla swoich potrzeb w różnych kontekstach.
Należy pamiętać, że dobre wprowadzenie to dopiero początek. W treści eseju musimy rozwinąć główną myśl, którą przedstawiliśmy we wstępie. Tutaj możesz zastosować łączniki, które zachowują spójność idei i porządkują jeden akapit, a drugi. Krótkie eseje mają zwykle pięć akapitów w treści (lub rozwinięciu), więc musimy je wykorzystać w najlepszy sposób.
Aby zakończyć z rozmachem, zakończenie powinno mieć takie same emocje jak wstęp, tylko tutaj nie należy omijać tematu ani zostawiać luźnych zakończeń. Treść eseju i zakończenie sprawią, że nasi czytelnicy poczują się, jakby ich czas został zainwestowany, a nie zmarnowany.
Fontanna
Gamboa, Y. (nd). Przewodnik po pisaniu esejów .